Gising tungo sa Bangungot

06 October 2009

Gising na yata ang mga mata ko sa dib-dib, isa isang tatanggalan ng muta, manu-manong bubuksan ang mga talukap. Oras na ng pagdungaw sa bangin, habang may hawak na payong at malakas ang hangin. Kailangan makita ng lahat ko ang bangin, at ang unti unting pagkahulog ng lupa patungo roon.

Sa paglalakad patungo sa bangin sinusugatan ako ng yelong lamig ng mga pinaslang, dulot ng pag aagawan sa iisang lupang pareho namang kanila, dulot ng pag aagawan sa mga bagay na kapwa hindi nila kailangan. Tumpok tumpok ng nabubulok na tao, namatay para sa rasong hindi katanggap tanggap sa mga mata sa aking dib-dib.

Sa paglalakad patungo sa bangin sinusunog ako ng apoy ng gutom at sakit, ng paghihirap at pagdurusa, ng mga alipin, mga biktima, mga sugatan, luhaan, at kapwa ko sinisilaban. Tumpok-tumpok ng nabubulok na buhay, tumataghoy sa mga bagay na pupwede namang hindi mangyari, sa mga sakit na sanay di na lang nadanas.

At Pagdating ko sa bangin idinungaw ko ang aking sugatang sunog na dib-dib, at pinamasid sa mga mata ko rito ang banging kumakain sa lupa, at habang ako'y nakadungaw, malakas ang hangin at may hawak na payong, paatras akong naglalakad na rin pagkat kinakain ang lupa kong kinatatayuan, isang banging parang bunganga ng impyerno, na lumalamon sa mundo. Habang sa paligid ko ang mga tao'y tinatapon ang isa't isa huwag lang mahulog. At tuwing lumalapit nang mapuno ang bangin ay lumalalim ito't lumalaki, tila nais gawing bangin ang buong mundo.

Tumpok-tumpok ng nabubulok na puso ang sumisingaw sa mundo, parang lason. Nagising ako sa bangungot ng tumpok tumpok na nabubulok na kung ano-ano, at pagising ko ang nakita ko'y ganung ganun pa rin. Bangungot ang mundo kong isinilangan.